Popc Jo, paalam.

April 19, 2009, Sunday. Summer heat woke me up. It’s already inside my room. Kinuha ko agad yung cell phone ko to read new messages. There are five text messages. Una sa list is my brother’s message. I ignored it thinking that it was just a usual ‘good morning’ text message. Then I read the four remaining texts. Binalikan ko yung text ng kapatid ko. Then suddenly, kaboooommm!! Nagulantang ako sa nabasa ko. The text says that a good friend of ours already died. Damn! Gulat na Gulat ako. I called my brother to confirm if he was just joking. But unfortunately, it’s true. Shit! Tears almost roll down my cheeks. Nakakalungkot. Masakit dahil nawalan ako ng isang kaibigan, napakabuting kaibigan.

May Leukemia siya. Pero we didn’t expect na mawawala siya ng ganun kadali, ng ganun kaaga. We thought he’s better because his chemotherapy sessions are done. Tapos biglang ganun. Biglaan para sa amin. Naalala ko na nagtext pa siya sa akin informing that he’s done with his chemo, and all he needs is a bone marrow transplant to get fully recovered. Hindi gumana yung isip ko ng ilang Segundo sa nalaman ko. He’s like a brother to me. Madalas kaming magkasama pag tugtugan. Kabanda ko kasi siya. Bassist naming dati. Naging magkaibigan kami for how many years. Ang sakit isipin na wala na siya. Nakakalungkot talaga. Sobra.

Tinext ko yung mga kaibigan naming na nadito sa manila. Alam na rin pala nila. Yung isa, nagyaya na puntahan naming si Jojo (yung namatay). So ayun, pinagtanong tanong naming yung ontact number ng parents niya. Nagtext kami. Nasa morgue na nga raw, sa St. Peter’s Memorial Chapel sa Quezon Ave. So we went there. When we arrived, we saw his parents. Crying. I cried when I hugged his mom. I can’t help but cry. Sabi ko nga, he’s like a brother to me. Milapitan din naming yung papa niya. At yun, Hindi pala Leukemia yung cause of death niya. He had liver complication because of the drugs he took during his chemo. Sabi nga ng papa niya, “kung hindi pala naming siya pinachemo, mas napahaba pa sana yung buhay niya”. Ang bata pa niya para mamatay. He’s only 20 years old. Marami pa siyang mga pangarap na gustong maabot, pero wala na. Wala na siya.

Bakit sa kanya pa nangyari yun. Sobrang bait niyang tao. Sa aming magbabarkada, among the guys, siya lang yung walang bisyo. Mabait talaga. And he’s serving God almost half of his life, bakit siya pa? I’m not blaming God. Hayz. Ang sakit mawalan ng Kaibigan, ng kapatid.

Hindi ka namin makakalimutan Jo. Lahat ng Nervz. You’re gone but you’ll always stay in our hearts.

Eto yung mga moments na magkakasama pa tayo. Masaya, tumutugtog, nagsslam, nagwawala pag nasa stage na at harap ng maraming tao. Hindi kita makakalimutan, Hindi ka namin makakalimutan. Mamimiss ka namin Popc. Mahal ka naming lahat! :’(

Nung unang nabuo yung banda natin (siya ung 2nd from the right):

unang bigtime na battle of the bands na sinalihan natin (siya yung nasa dulo sa left, bassist);

Paalam Kaibigan, Paalam kapatid. Magkikita din tayo ulit. Paalam. :'(